" NOWE ŻYCIE " Kluczbork

RybkAA

Krok Trzeci

Postanowiliśmy powierzyć naszą wolę i nasze życie
opiece Boga jakkolwiek Go pojmujemy.

jurek · Wysłany: 01 Mar 2008/ 09:55 = 60 Temat postu:

Krok Trzeci

Stosowanie Kroku Trzeciego można porównać do otwarcia drzwi, które wciąż jeszcze wydają nam się mocno zaryglowane…
Potrzebny jest tylko klucz. No i decyzja, żeby wreszcie te drzwi otworzyć…
Istnieje tylko jeden klucz; nasza gotowość…Odryglowane dzięki naszej dobrej chęci drzwi otwierają się same ukazując ścieżkę
i stojący przy niej drogowskaz: „Tędy droga do wiary, która skutkuje”…
Pierwsze dwa Kroki ograniczają się do naszego myślenia. Dostrzegliśmy, że jesteśmy bezsilni wobec alkoholu,
a także uświadomiliśmy sobie, że wiara, jeśli byłaby tylko wiara w samo AA, jest dostępna dla każdego.
Wnioski te trzeba było przyjąć do wiadomości, ale nie wymagały one od nas działania.

***

Natomiast Krok Trzeci, jak wszystkie pozostałe, wzywa nas do konkretnego działania, ponieważ tylko w działaniu
możemy ukrócić samowolę, uniemożliwiającą Bogu, lub jeśli ktoś woli, Sile Wyższej – dostęp do naszego życia.
Wiara z pewnością jest konieczna, ale sama wiara nic nie zdziała.
Możemy wierzyć i równocześnie być bardzo daleko od Boga…
Toteż musimy teraz zastanowić się, w jaki sposób możemy umożliwić Mu przyjście do nas…
Trzeci Krok jest pierwszą próbą na tej drodze.
Skuteczność całego programu AA zależy od tego, czy rzeczywiście i szczerze „postanowiliśmy powierzyć naszą wolę
i nasze życie opiece Boga, jakkolwiek Go pojmujemy”…

***

Podjęcie tego Kroku wydaje się trudne, a nawet niemożliwe, każdemu nowocześnie i praktycznie myślącemu nowicjuszowi w AA.
Bez względu na to, jak bardzo tego pragnie, nowicjusz nie potrafi sobie wyobrazić, w jaki sposób może powierzyć
swoją wolę i życie opiece jakiegokolwiek Boga, którego istnienie przyjmuje do wiadomości…
Na szczęście my, którzy z podobnymi objawami przeszliśmy już te próbę, możemy zaświadczyć, że każdy,
absolutnie każdy, może ją podjąć…Możemy tez dodać, że potrzebny do tego jest tylko początek, nawet najmniejszy początek…
Z chwilą,
kiedy włożyliśmy klucz dobrych chęci do zamka i uchyliliśmy choć trochę drzwi, przekonaliśmy się,
że zawsze można je otworzyć jeszcze szerzej…I choć często się zdarza, że nasza samowola znów je zatrzaskuje,
zawsze otwierają się one z powrotem, gdy tylko bierzemy do ręki klucz dobrych chęci…

***

Być może wszystko to brzmi tak tajemniczo i odlegle, jak teoria względności Einsteina lub jakieś twierdzenie fizyki jądrowej.
Nic podobnego. Zaraz się przekonamy, że w gruncie rzeczy jest to bardzo praktyczne. Przecież każdy, kto przyszedł do AA
i ma zamiar tu pozostać, bezwiednie zrobił już początek Trzeciego Kroku.
Czyż nie jest bowiem prawdą, że w odniesieniu do wszystkich spraw mających związek z alkoholem każdy z nich
postanowił powierzyć swoje życie opiece, ochronie i przewodnictwu Anonimowych Alkoholików?
A więc każdy już okazał gotowość wyrzeczenia się samowoli oraz własnych wyobrażeń na temat problemu alkoholowego
i przyjęcia poglądów sugerowanych przez AA.
Każdy nowicjusz z dobrymi chęciami czuje się w AA jak skołatana łódka w bezpiecznej przystani.
Czymże to jest, jeśli nie powierzeniem własnej woli i własnego życia opiece nowo odnalezionej Opatrzności?

***

Przypuśćmy jednak, że nasz instynkt nadal protestuje, co wcale nie będzie niespodzianką. „W porządku.
Gdy w grę wchodzi alkohol, muszę podporządkować się AA, ale we wszystkich innych sprawach chcę zachować niezależność.
W żadnym wypadku nie pozwolę redukować się do zera.
Jeśli nieustannie będę oddawać moje życie i wolę opiece Czegoś lub Kogoś, co stanie się ze mną?
Będę wyglądać jak dziura w całym”...

Oczywiście jest to rozumowanie, w którym instynkt i logika zawsze wzmacniają samouwielbienie, utrudniając rozwój duchowy.
Rzecz w tym, że tego rodzaju rozumowanie nie bierze pod uwagę oczywistych faktów. Faktem bowiem jest to,
że im bardziej jesteśmy gotowi podporządkować się Sile Wyższej, tym bardziej stajemy się niezależni.
Toteż taka zależność, jaka istnieje w AA, w rzeczywistości jest środkiem do osiągnięcia prawdziwej niezależności ducha.

***

Przyjrzyjmy się nieco uważniej, jak ta sprawa zależności wygląda w naszym codziennym życiu.
Będziemy zdumieni, jak bardzo zależni, a jednocześnie jak nieświadomi tej zależności, jesteśmy na każdym kroku.
Każdy nowoczesny dom jest wyposażony w przewody elektryczne doprowadzające energie elektryczną. Z zależności tej
jesteśmy bardzo zadowoleni i mamy nadzieję, że nikt nas nigdy nie odetnie od źródła prądu. W pełni akceptując zależność
od tego cudownego wynalazku, czujemy się dzięki niemu bardziej niezależni osobiście. Zresztą elektryczność zapewnia nam
nie tylko większą niezależność, ale także wygodę i bezpieczeństwo.
Siła prądu wykonuje to wszystko, czego od niej potrzebujemy…
Elektryczność to dziwna energia, niezrozumiała dla większości ludzi,
bezgłośnie i niezawodnie zaspokaja zarówno nasze najprostsze codzienne potrzeby, jak i takie, od których zależy ludzkie życie.
Spytajmy chorego – każdy podłączony do sztucznego płuca chory opowie o tym, z jak bezgraniczną ufnością
akceptuje zależność od maszyny, która podtrzymuje jego oddech i życie.

***

Lecz w chwili, gdy ktoś ośmiela się postawić pod znakiem zapytania naszą niezależność umysłową i uczuciową,
zachowujemy się zupełnie inaczej. Z jakim uporem rościmy sobie prawo do wyłącznej decyzji,
gdy w grę wchodzą nasze poglądy i postępowanie.
Ależ oczywiście, zawsze rozważymy wszystkie argumenty za i przeciw.
Uprzejmie wysłuchamy dobrych rad, ale w końcu sami podejmiemy decyzję. Nie pozwolimy nikomu naruszyć naszej osobistej niezależności.
A poza tym to przecież – jak nam się wydaje – do nikogo nie możemy mieć pełnego zaufania.
Jesteśmy pewni, że nasza inteligencja wsparta siłą woli, zapewnia nam kontrolę nad własnym samopoczuciem
oraz gwarantuje sukcesy w otaczającym świecie. To śmiała filozofia, w myśl której każdy jest własnym Bogiem,
może imponować w słowach, ale czy zdaje ona surowy egzamin skuteczności życiowej?...
***************************************************************************
Jedno uważne spojrzenie w lustro powinno wystarczyć za odpowiedź każdemu alkoholikowi..
***************************************************************************
Jeśli to lustrzane odbicie okaże się zbyt nieprzyjemne (a takim zazwyczaj jest), można najpierw spróbować przyjrzeć się rezultatom
samowystarczalności ludzi normalnych, nie dotkniętych choroba alkoholową. Wszędzie wokół nas widzimy ludzi pełnych złości i lęku,
społeczeństwo podzielone na wojujące ze sobą grupy i grupki. Każda z tych grup mówi innym: To my, a nie wy, mamy rację.
Każda z tych grup nacisku, jeśli tylko jest dostatecznie silna, arogancko narzuca swoją wolę pozostałym. Tak samo dzieje się
w stosunkach między pojedynczymi ludźmi. Sumą tych wszystkich zawziętych zmagań jest coraz mniej pokoju i braterstwa na świecie.
Filozofia samowystarczalności nie daje pożytku. Jest jak niszczycielski moloch, którego zwycięstwo oznacza powszechną ruinę.

***

Dlatego też my alkoholicy możemy czuć się prawdziwie uprzywilejowani. Każdy z nas przeszedł przez własne,
nieomal śmiertelne starcie z molochem samowoli i każdy wycierpiał pod jego razami wystarczająco wiele, by zapragnąć czegoś lepszego.
Tak więc raczej na skutek okoliczności niż własnej zasługi trafiliśmy do AA, przyznaliśmy się do porażki, wznieciliśmy w sobie
pierwsze iskry wiary, a teraz pragniemy powierzyć naszą wolę i życie Sile Wyższej.

***

Zdajemy sobie sprawę z tego, że słowo „zależność” brzmi równie odstręczająco dla wielu psychiatrów i psychologów,
jak i dla alkoholików. Podobnie jak nasi koledzy z dyplomami, jesteśmy świadomi istnienia szkodliwych form zależności.
Doświadczyliśmy wielu z nich. Ludzie dorośli, na przykład, nie powinni pozostawać w nadmiernej zależności uczuciowej od rodziców.
Jeśli nie wyszli w sensie emocjonalnym spod skrzydeł rodzicielskich w odpowiednim czasie, powinni przebudzić się i zrobić to teraz.
Ten właśnie rodzaj niewłaściwej zależności doprowadził wielu buntowniczo nastawionych alkoholików do wniosku,
że wszelka zależność musi być nieznośnie szkodliwa.
Ale zależność od grupy AA lub od Siły Wyższej nikomu jeszcze nie zaszkodziła.

***

Pierwszą wielką próbą skuteczności tej zasady duchowej była druga wojna światowa. Anonimowi Alkoholicy wstępowali do wojska
i zostali rozrzuceni po całym świecie. Nikt nie wiedział, czy będą zdolni poddać się dyscyplinie, czy nie załamią się pod obstrzałem,
czy zniosą monotonię i koszmar wojny. Czy ten rodzaj zależności, jakiego nauczyli się w AA pomoże im przetrwać?...
Pomógł. Zdarzyło się im mniej wpadek alkoholowych i załamań emocjonalnych, niż tym AA, którzy bezpiecznie pozostali w domu.
W wytrwałości i męstwie nie ustępowali innym żołnierzom. Czy to na Alasce, czy na przyczółkach Salerno, ich zależność od Siły Wyższej
zdawała egzamin. I nie tylko nie była ona słabością; zależność ta była głównym źródłem ich siły…

***

W jaki więc konkretny sposób ktoś pełen dobrych chęci może wytrwale powierzyć swoją wolę i życie Sile Wyższej?
Jak wspominaliśmy, początek zrobił już wtedy, gdy zdał się na pomoc AA przy rozwiązywaniu swojego problemu alkoholowego.
Później jednak najprawdopodobniej przekonał się, że alkohol nie był jego jedynym problemem oraz, że na wiele spośród
dręczących go komplikacji życiowych nie pomagają nawet największa determinacja i odwaga, na jakie go stać.
Po prostu kłopoty te nie ustępują; męczą go i zagrażają jego nowo odnalezionej trzeźwości. Nadal pogrąża się w goryczy,
gdy myśli o ludziach, którym wciąż jeszcze czegoś zazdrości lub których nienawidzi. Zamartwia się kłopotami pieniężnymi
i popada w panikę na myśl o wszystkich bezpiecznych mostach, które alkohol za nim spalił. Czy kiedykolwiek uda mu się wydostać
z tego strasznego rumowiska, za które zapłacił cenę miłości rodzinnej i rozstania z nią?
Samotna odwaga i nie wsparta czyjąś pomocą wola, nic tu nie zdziałają. Z całą pewnością musi teraz oprzeć się o Coś lub o Kogoś innego.

***

Początkowo tym „kimś” będzie najprawdopodobniej najbliższy przyjaciel w AA. Nowicjusz będzie polegać na jego zapewnieniu,
że liczne problemy, jeszcze bardziej dotkliwe obecnie, po odstawieniu uśmierzającego ból kieliszka, dadzą się jednak rozwiązać.
Oczywiście opiekun zwróci mu także uwagę na to, że mimo trzeźwości zdolność nowicjusza do kierowania własnym życiem
jest bardzo ograniczona, wszak jest on zaledwie początkującym adeptem programu AA. Trzeźwość umocniona w rezultacie
uznania swojego alkoholizmu i uczestnictwa w kilku spotkaniach AA jest wprawdzie niezwykle ważna, ale do trwałej trzeźwości
i pogodnego, pożytecznego życia, droga jeszcze daleka. Właśnie teraz trzeba podjąć pozostałe Kroki programu AA.
Jedynie systematyczne stosowanie tych Kroków jako nowy sposób życia, może przynieść tak bardzo pożądane rezultaty.

***

Po to, jednak, by skutecznie stosować kolejne kroki AA, najpierw musimy z całą determinacją i wytrwałością
spróbować Trzeciego Kroku. Stwierdzenie to może zaskoczyć nowicjuszy, którzy dopiero co się przekonali o swojej bezsilności
i zaczęli stopniowo nabierać przekonania, że wola jednostki jest nic nie warta. Zostali przekonani, i słusznie, że w samotnych zapasach
z wieloma innymi problemami, nie związanymi bezpośrednio z piciem, także nie dadzą sobie rady. A teraz okazuje się, że są pewne rzeczy,
których człowiek może dokonać tylko sam. Sam jeden. Stosownie do własnej sytuacji, musi rozwinąć w sobie postawę gotowości.
A kiedy już uzyska taką gotowość, tylko on sam może zdecydować się na podjęcie wysiłku. Taka próba jest aktem własnej woli.
Cały program Dwunastu Kroków wymaga stałego i osobistego wysiłku w stosowaniu się do jego zasad i – jak ufamy – do woli Bożej.

***

Dopiero bowiem wtedy, kiedy próbujemy pogodzić naszą wolę z wolą Boga, zaczynamy używać jej właściwie.
Było to dla nas wszystkich prawdziwie cudownym objawieniem. „Cały nasz problem polegał na niewłaściwym korzystaniu z siły woli.
Uderzyliśmy nią jak głową w mur naszych problemów, zamiast starać się pogodzić naszą wolę w Bożymi zamiarami wobec nas.”
Stopniowe dążenie do tego jest celem Dwunastu Kroków AA, a Trzeci Krok wprowadza nas na tę drogę.

***

Gdy tylko uznamy tę prawdę, podjęcie Trzeciego Kroku okaże się całkiem łatwe. We wszelkich chwilach wzburzenia emocjonalnego,
czy niezdecydowania, spróbujemy się skupić, pomodlić o spokój i w ciszy powiedzieć po prostu:

Boże
użycz mi pogody ducha,
abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić,
Odwagi
abym zmieniał to, co mogę zmienić,
I mądrości
abym odróżniał jedno od drugiego

Niech się dzieje wola Twoja, nie moja

_________________
Nie ma drogi na skróty do miejsca,
do którego dojść warto...

jurek · Wysłany: 02 Mar 2008/ 21:05 = 61 Temat postu:

Modlitwa Trzeciego Kroku:

Boże, ofiaruję Tobie siebie samego,
abyś budował mnie i czynił ze mna co chcesz.
Uwolnij mnie od więzów mojego "ego",
abym lepiej mógł wypełniać Twoją wolę,
zabierz ode mnie trudności, aby zwycięstwo
nad nimi mogło być świadectwem dla tych,
którym mógłbym pomóc przez Twoją moc,
Twoją miłość i Twój sposób życia.
Obym pełnił Twoją wolę.

/-wszystko mogę w Tym,
Który mnie umacnia./

_________________
Nie ma drogi na skróty do miejsca,
do którego dojść warto...

RybkAA

KROK TRZECI

BÓG, TAK JAK GO ROZUMIEMY
Prawdopodobnie wszyscy z czasem poznaliśmy ludzi, którzy nieugięcie starali się bronić swej wiary i którzy starali sie narzucać ja innym lub nawet starali sie udowodnić, ze Bóg istnieje. Możemy być zniechęceni przez takich ludzi oraz możemy podejrzewać, iż Program oferuje nam prawie to samo. Nie jest to prawdziwe. Krok Trzeci po prostu zakłada, ze istnieje Bóg, którego należy rozumieć, i ze każdy z nas rozumie Boga na swój sposób. Możemy Go rozumieć jako słabego lub silnego, jako konserwatystę lub liberała, jako archaicznego lub nie istniejącego. Na tym etapie naszego stanu trzeźwości, nie powinniśmy pozwolić na to, żeby nasze zrozumienie Boga stało sie zagadnieniem kontrowersyjnym. Po prostu powinniśmy zaakceptować fakt, ze jeżeli pozostaniemy abstynentami i jeśli będziemy pracowicie opracowywali Program, w nas samych zajdą ważne przemiany, jak również i w naszym rozumieniu Boga. Dojdziemy do wniosku, że w miarę jak nauczymy się lepiej rozumieć siebie samego oraz innych ludzi, obudzimy w sobie lepszą zdolność rozumienia Boga. Na razie powinniśmy spróbować zaakceptować definicję sugerowaną w Tradycjach Anonimowych Alkoholików: „Kochający Bóg, tak jak On Siebie wyraża w naszej grupowej świadomości”. Pozwoli to nam na prawidłowe rozważania na temat podjęcia decyzji, a potem jej wykonania.

NASZA DECYZJA
Wyraz „jeżeli” został nazwany najważniejszym wyrazem w słowniku.
Rzeczywiście wydaje się on ważny dla tych z nas, którzy są uzależnieni od śródków chemicznych zmieniających nastrój. Jeżeli nie byliśmy bezsilni wobec alkoholu i innych śródków chemicznych zmieniających nastrój, i jeżeli nasze Zycie nie byłoby niemożliwe do kierowania, i jeżeli nie bylibyśmy pierwszorzędnym przykładem tego, co „Wielka Księga” identyfikuje jako „upór niepohamowanego uczucia”, żadna część Programu nie odniosłaby sie do nas i do naszej bardzo ważnej decyzji, zawartej w Kroku Trzecim. Jednakże jesteśmy bezsilni wobec alkoholu i wobec innych śródków chemicznych zmieniających nastrój, i nie jesteśmy zdolni do kierowania naszym życiem oraz jesteśmy ludźmi upartymi, i stoimy w obliczu jeszcze wielu takich „jeżeli”. Przywołaj w pamięci Krok Drugi. Jeżeli uwierzymy to zostanie przywrócony nam normalny stan psychiczny. Dojdziemy do stanu trzeźwości, jeżeli szczerze tego pragniemy i podejmiemy decyzje pójścia w ślad tych, którym udało sie osiągnąć ten stan. Jeżeli będziemy próbowali stać sie realistami, Mało prawdopodobna sprawa będzie dla nas utrata naszej odwagi. Dla wielu z nas będzie to trudny okres, ponieważ nasza decyzja pociąga za sobą zaniechanie picia alkoholu i zażywania śródków zmieniających nastrój, które zajmowały ważną część naszego życia. Może nie dobrowolnie wybraliśmy zgłoszenie się do A.A. lub leczenie. Mogliśmy się znaleść pod naciskiem naszego pracodawcy, lub naszej żony ( naszego męża), lub też innych członków rodziny, lekarza lub nawet sądu. Możemy wcale nie mieć szczerej chęci zaprzestania picia czy też zażywania śródków zmieniających nastrój, i tylko dlatego opracowujemy Program, gdyż wydaje się to nam lepszym rozwiązaniem od konsekwencji wynikających z braku przystosowania się.
Nie byliśmy szczęśliwi, gdyż uznaliśmy, ze jesteśmy bezsilni wobec alkoholu i innych śródków chemicznych zmieniających nastrój, i że nie byliśmy zdolni do kierowania naszym życiem. Może będziemy musieli z niechęcia uznać, że Program pomaga chociażby innym ludziom uzależnionym od zażywania śródków chemicznych zmieniających nastrój. Może nadal szukamy sposobu pogodzenia dalszego picia (lub zażywania śródków zmieniających nastrój) z osiąganiem owoców stanu trzeźwości, takich jak szacunek dla siebie i innych. Ale jest to sprawa niemożliwa.
A teraz musimy podjąć decyzję... Czy będziemy współtworzyć nasze życie, czy uciekać od niego?.
Jest to najważniejsza decyzja, którą musimy podjąć. Na początku, każdy z nas był błogosławiony chociażby drobina wiary, ale rzadko ją praktykowaliśmy. Tak jak musimy posługiwać się naszymi kończynami górnymi i dolnymi, jeżeli chcemy aby były one silne i jędrne - tak musimy praktykować nasza wiarę, jeżeli chcemy aby stała się ona silniejsza i trwała. Dotychczas dopuszczalismy do siebie lęki towarzyszące niewykonaniu czegoś, lęki towarzyszące szczeremu wyławianiu się oraz lęki i obawy związane z odmową rządzenia i kierowania własnym życiem. Musimy podjąć decyzję dotyczącą działania pomimo istniejącego lęku, a nie jako wynik tego lęku. Decydujemy się na pewne ryzyko. Zdecydujemy się działać w oparciu o wiarę. Powierzenie naszej woli i naszego życia opiece Boga, tak jak Go rozumiemy, jest wykonaniem naszej decyzji działania w oparciu o wiarę.